Dyr me slaktar og dyr me kosar med, og ein lett blanding av dette..

Som periodevis ansvarleg for koppalam frå hist og her, hønsehaldar (stolt eigar av 7 høner og ein hane!), kanin- og marsvinpassar, og involvert i ein hjortefarm må eg koma med nokre tankar kring dette med husdyrhald, kjøtproduksjon og kos. I år heitte koppalamma våre Emma Thallula og Karl Joakim, og det er ein ganske fjern tanke å ha Emma Thallula som søndagsmiddag i kålen - må berre seiast. Oppvaksen på gard som eg er veit eg godt at fårekjøtet ikkje er "født" i frysedisken på Meny, men at det kjem frå sauen som beitar - beita på bøen.. Men, og det er eit men for meg her, som kanskje tyder på at eg har fjerna meg litt frå bondestanden? Når desse smakfulle dyra får namn, og vert flaska opp i bakgården - ja då freistar dei ikkje meg som middag. Hjorten er det anleis med, av ein eller anna grunn. Det er fleire av dei, og dei fleste er "namnlause" - bortsett frå grombukkane Nils og Hercules, då, som nok hadde vore meir "tungtfordøyelege". Dei har eg på sett og vis vorte ganske godt kjent med.. Ja, ja det er mykje løge ein skal fundera på, men Emma Thallula hamnar iallefall ikkje på min tallerk (så vidt eg veit), og dei fjærlause hønene mine skal og få ein verdig død under torva (sjølv om dei er uappetittelege av heilt andre årsakar enn at me "kjenner dei"....) Vel, slik var det!

Refleksjonar på ein sein haustkveld..

LYKKE! Ja, ser behovet for å løfta blikket litt etter siste innlegg.... Kva er lykke? Dersom eg kjenner godt etter trur eg det i enklaste (og kanskje viktigaste?!) form er å føla seg vel i og med tilveret. Me styrer og strevar med mangt og mykje dei fleste av oss: arbeid for å tena pengar, spela roller (som eg òg har vore inne på før) for å gjera tilveret "smidigare", me handlar ting (?!) og klede for å kjenna oss vel (og ikkje frysa), me pussar opp og ned for å letta tilveret for oss sjølve og andre - og ha det triveleg rundt oss, kanskje. Me higar ofte etter noko me ikkje allereie har, men som me trur og meiner vil gjera oss lykkelegare! Men, denne lykka er merksnodig. Ho kjem når ein minst trur og forventar at ho kjem, og den uteblir når me absolutt meiner me har gjort oss fortent til ho! Kanskje me rett og slett berre må ta den lykka som kjem "rekande forbi" når ho kjem, og godta at slik er det berre?