Muleum, som syner seg å vera "museum" på barnespråk, er ferdig lest, og her er dommen min: Ei god bok, utforma som dagboka til ei ung jente som på tragisk vis misser begge foreldra og ein bror. Språket er "fandenivolsk", vil eg seia, prega av sinnstemninga til denne jenta. Ho har mista livsgneisten, og mykje av tankane hennar svirrar kring korleis ho på best muleg vis kan fölgja familien "til himmels", altså ta sjölvmord. På denne "ferda" går ho mellom anna gjennom ein högst uplanlagt graviditet. Dette er vel eigentleg det einaste eg reagerer på som noko "litt lite realistisk" i boka. Men, det er òg ein vesentleg og viktig del av boka, då dette er med på å snu "sorga til glede" for jenta. Derfor, trur eg, eg hengde meg litt opp i akkurat dette. Eg tok meg sjölv i å skulda litt på at det jo er ein mann som har fört pennen, og at det derfor naudsynt vis må mangla litt på kunnskapane kring å vera svanger. Det eg tykte var noko merkeleg var, for å problematisera noko som kanskje ikkje burde problematiserast.., kor lite merkbart dette svangerskapet var. Ingen ömme bryst, ingen kvalme, ingen "djupare tankar" kring dette med at det var eit barn i magen til denne stakakkars jenta, inga skildring av etterkvart trongare klede - og då sett i lys av at det er ho som skriv dagboka. Brått var berre barnet der, på eit vis, og redda jenta - og boka (for min del : )! Ja, ja, noko skal ein vel henga seg opp i - og eg tenkjer at det kan jo vera dei som har så "enkle" svangerskap òg. Kva veit eg! Summa summarum: ei god, og absolutt lesverdig bok!
No er eg i gang med "De hengte revenes skog" av Arto Paasilinna. Kom gjerne med synspunkt på dei to nemnde bökene, dei som måtte ha lese dei!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar